Σε έναν κόσμο ηλιθίων η τέχνη πρέπει να προστατεύεται.#1

.



Η αρχαία Αθηναική κοινωνία ήταν πολύ αυστηρή. Έπρεπε να είναι, γιατί ήταν περιτριγυρισμένη από εχθρούς. Αλλά είχαν έναν μικρό περιφραγμένο χώρο όπου (μετουσιωμένα) μπορούσαν να ειπωθούν τα πάντα. Αυτό ήταν το θέατρο. Έτσι σε μια πόλη που δημόσια απαγορευόταν η βλασφημία υπήρχε χώρος για τον βλάσφημο Αριστοφάνη. Σε μια πόλη που η αιμομιξία ήταν τόσο απαγορευμένη όπου δεν υπήρχε ούτε λέξη για αυτό το αμάρτημα υπήρχε χώρος να μιλήσει ο Σοφοκλής για το άρρητο αρρήτων στον Οιδίποδα ή ο Αισχύλος να μιλήσει με οίκτο για τον όλεθρο που σκόρπισαν οι Αθηναίοι στους Πέρσες. Αυτό ήταν που έκανε τους αρχαίους Έλληνες σπουδαίους.

Στη σημερινή κοινωνία τέτοιος χώρος δεν υπάρχει. Ο κάθε Άδωνις μπορεί να λογοκρίνει έργα που δεν γουστάρει και ο κάθε παραπληροφορημένος μπλόγκερ να απειλήσει με ξυλοδαρμό καλλιτέχνες που δεν συμφωνεί με το έργο τους.

Και όμως αν υπάρχει μια διέξοδος από την περιρρέουσα ηλιθιότητα αυτή είναι η σύγχρονη τέχνη. Και αυτή η διέξοδος πρέπει να μείνει ανοιχτή πάση θυσία.

Joseph Beuys, “Wie man dem toten Hasen die Bilder erklart” (1965)