Ποιός γαμάει τη Νέα Δημοκρατία;

Δεν με ενδιαφέρει καθόλου αν ο Πρωθυπουργός ονομάζεται Γιώργος ή Κώστας. Δεν με ενδιαφέρει αν το χρώμα στις πλαστικές σημαιούλες των κομάτων τους είναι πράσινο ή μπλέ. Δεν με ενδιαφέρουν οι ανεφάρμοστες υποσχέσεις που αθρώα δίνονται προεκλογικά και από τους δύο. Δεν με ενδιαφέρει αν το οικονομικό μοντέλο που προτείνεται είναι σοσιαλίζον ή φιλελευθερίζον- και τα δύο μπορούν να λειτουργήσουν μια χαρά στην κατα βάση καπιταλιστική μας οικονομική πραγματικότητα.


Αλλά με ενδιαφέρει ο πολιτισμός. Με ενδιαφέρει η εξάλειψη της διαφθοράς. Με ενδιαφέρει η βία της αστυνομίας. Με ενδιαφέρει η προστασία του περιβάλλοντος. Με ενδιαφέρει η χρηματοδότηση και ο συντονισμός της πυροσβεστικής. Δεν με νοιάζει αν είναι μπλε οι διεφθαρμένοι ή πράσινοι όπως δεν με ενδιαφέρει αν είναι βίαιοι οι αστυνομικοί ή οι "κουκουλοφόροι". Η βία είναι βία και η διαφθορά είναι διαφθορά, ότι χρώμα και αν έχει.

Η Νέα Δημοκρατία είχε δυνατότητες να κάνει κάτι καλύτερο. Έπαιξε και έχασε. Ξεκίνησε ίσως με τις καλύτερες προθέσεις (ο πρωθυπουργός ανέλαβε και το υπουργείο πολιτισμού). Ακόμα και ο Πολύδωρας μεσα στη βλακεία του αγαπάει αυτή τη χώρα και πιστεύω πως θέλει το καλό της. Αλλά ο δρόμος για την κόλαση είναι στρωμένος με καλές προθέσεις και τελικά ο Κωστάκης και η συμορία ηλιθίων εκεί μας οδήγησε.

Φυσικά όλα ξεκινάνε από τα λεφτά. Για να εφαρμοστεί μια πολιτική σκέψη, ένα πολιτικό όραμα πρέπει να χρηματοδοτηθεί. Για να γίνουν αντιπυρικές ζώνες πρέπει να πληρώσεις ανθρώπους να καθαρίσουν τα χόρτα. Αλλά πως μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο αν με το που γίνεσαι κυβέρνηση κόβεις τον φόρο μεγάλης ακίνητης περιουσίας και μειώνεις τους φόρους στα υπερκέρδη μεγάλων εταιριών. Η σκέψη ήταν να δωθούν κίνητρα για επενδύσεις. Οι επενδύσεις όμως δεν έγιναν ποτέ, οι επιχειρηματίες συνέχισαν να μεταφέρουν τα εργοστάσια τους στη βουλγαρία. Η πολιτική απέτυχε αλλά η σημερινή κυβέρνηση έχει εγκλωβιστεί στα λάθη της.


Ο άχρηστος Βουλγαράκης δεν έκανε τίποτα στο υπουργείο Δημόσιας Τάξης. Ο δυναμικός Πολύδωρας σκλήρηνε την καταστολή. Τα αποτελέσματα είναι δραματικά. Για κάθε δέκα φοιτητές που φάγανε ξύλο χωρίς λόγο γεννιέται ένας κουκουλοφόρος.

Αλλά πως μπορεί ο πρωθυπουργός σήμερα να διώξει όλους αυτούς τους μαλάκες χωρίς να εκτεθεί μια που αυτός τους επέλεξε; Θα πρέπει να παραδεχθεί τα λάθη του, μια συνήθεια άγνωστη στον πολιτικό πολιτισμό της χώρας μας.

Τα λάθη αυτά είναι πολύ σοβαρά όμως.

Και όλοι εμείς που νιώθουμε πως το κράτος υπάρχει μόνο για να μας τρώει τα λεφτά μας και να μας δέρνει έχουμε μείνει με την απορία: τι πήγε τόσο στραβά; γιατί δεν μας αφήνουν να αγιάσουμε; τι μπορούμε να κάνουμε από δω και πέρα για να σπάσουν αυτοί οι φαύλοι κύκλοι;

Gillian Wearing, “I’m Desperate”



.