Απολογία στη Σωκράτους....

Λυπάμαι που σόκαρα ορισμένους από τους αγαπημένους αναγνώστες του βλογκ μου με αυτήν την έκρηξη οργής που στράφηκε στο πρόσωπο του Μάνου Αντώναρου και στο μπλογκ του αλλά το μπλόγκινγκ δεν είναι ανεξάρτητο από τη ζωή αντίθετα το μπλόγκινγκ είναι και οφείλει να είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με τη ζωή, χορεύει με τη ζωή το ταγκό των κανιβάλων τρέφεται από την ζωή και η ζωή τρέφεται από την τέχνη.
Αλλά τα μπλογκς έχουν μια αμεσότητα που σοκάρει, που παγώνει το αίμα του αναγνώστη γιατί καλείται να πάρει θέση, αντίθετα από την τηλεόραση που η σχέση με τον δέκτη είναι παθητική άρα ασφαλής, είναι η ασφάλεια του καναπέ, το βόλεμα της απόστασης ο εφησυχασμός της αδυναμίας συμμετοχής. Όταν βλέπουμε τον Αντώναρο στην τηλεόραση όλοι σκεφτόμαστε «ποιος είναι αυτός ο τρίχας που κάνει τον μάγκα» αλλά δεν μπορούμε να του το πούμε δεν μπορούμε να το πούμε σε κανέναν παρά μόνο στη γυναίκα μας που κάθεται δίπλα μας με τα μπικουτί της και μισοκοιμάται γιατί βαριέται τα πολιτικά στη τηλεόραση και τη βαριά κουλτούρα εκείνης της αρέσουν τα κοινωνικά η Μαρία η άσχημη-αν και το παρακάνουνε λιγάκι τώρα τελευταία, ο Μικρούτσικος, ο Αντρέας μας που τα καθάρματα του εσουρού του κλείνουν τις εκπομπές του.

Στα μπλογκ μπορούμε να απαντήσουμε, έχουμε φωνή μπορούμε να την υψώσουμε απέναντι στην βλακεία και την υποκρισία μπορούμε άμα βγαίνει αυτό το γουρούνι ο Βενιζέλας και κάνει τον καμπόσο να του το πούμε κατάμουτρα να μην τον ανεχτούμε να μη κάνουμε τον μαλάκα και τρώμε τη φάπα σαν τον Τζανετάκο και κάνουμε μόκο.

Μπορούμε να αντιμιλήσουμε

Μπορούμε να πάρουμε θέση

Σκατά σε όλα τα ιστολόγια