Γιατί λατρεύω τον Χριστόδουλα

Ορμόμενος από το αντιχριστιανικό μένος που παρατηρώ σε σχόλια πολλών συναδέλφων βλόγκερς, και μια που έχω παρατηρήσει σε αρκετούς από αυτούς πως αυτό το μένος συνοδεύεται από προσκολλήσεις σε άλλου είδους μαγικές προσεγγίσεις (πχ ζώδια στο προφίλ κλπ) ένιωσα την ανάγκη να αποσαφηνίσω κάποια πράγματα:

Η μαγεία παραμένει μαγεία ότι μορφή και να έχει.

Η μαγεία έρχεται σε σύγκρουση με κάθε μορφής λογική σκέψη ή ανάλυση γιατί είναι αξιωματική.

Δηλαδή όταν ο Χριστόδουλας λέει ότι υπάρχει ένα παντοδύναμο πλάσμα με δύναμη και σοφία να δημιουργεί κόσμους σε μιά βδομάδα και ότι αυτό το πλάσμα ασχολείται με το τι κάνει ο καθένας μας με το πιπί του ή τον ποπό του, τότε κάτι δεν πάει καλά με τον άνθρωπο και μάλλον χρήζει νοσηλείας. Τώρα το γεγονός ότι οι συγκυρίες έφεραν τον συγκεκριμένο ασθενή σε μια θέση φαινομενικής εξουσίας και προσπαθεί να φορτώσει την ομοφοβία του και τη μισαλλοδοξία του στους άλλους είναι ένα άλλο θέμα.

Αλλά συνήθως όταν ο τρελός του χωριού σου λέει παλαβομάρες, δεν προσπαθείς να τον αντικρούσεις με λογικά επιχειρήματα. Δεν είναι ο Χριστόδουλας το πρόβλημα. Ούτε οι διάφοροι κακομοίρηδες χριστιανίζοντες κρετίνοι. Το πρόβλημα είναι αυτό πού ήταν πάντα: η βλακεία και η έλλειψη παιδείας.