Πώς γνώρισα τον Urf (by Lazy Lizard)

.

Ένα μεσημέρι της ερήμου. Το αεράκι χάιδευε το λείο σαυροδέρμα μου, όπως καθόμουν αραχτά-αραχτά στον τρίτο αγαπημένο μου βράχο, κάπου στην Αριζόνα. Ένιωσα μια παρουσία πίσω μου, να πλησιάζει. Δεν αισθάνθηκα όμως κίνδυνο. Ένιωσα ασφαλής, όχι επειδή κατέχω 7 dan στην πολεμικη τέχνη lizar – do, αλλά επειδή σαυρο-ενστικτωδώς ήξερα ότι δεν υπάρχει φόβος.

Η σκιά του πλάσματος ζωγράφισε στα πλαϊνά του βράχου ένα δίποδο πλάσμα, με κάτι σαν ραβδί στο χέρι και μια μούρη που μου θύμιζε τα παιδικά μου χρόνια, στο New Mexico, στη φωλιά των σαυρο-γονιών μου. Μνήμες από τα παλιά αναδύθηκαν στιγμιαία…

“Lazy, φάε όλα τα σκουληκάκια σου, οι σαυρούλες στην Ευρώπη πεινάνε κι εσύ δεν εκτιμάς το φαγητό που έχεις!”

“Lazy, μην τρέχεις όλη μέρα, αν δεν καθήσεις να απολαύσεις τον ήλιο τι θα καταφέρεις στη ζωή σου;”

Νοσταλγικά και νωχελικά γύρισα προς το μέρος του παράξενου επισκέπτη…Πριν προλάβω όμως να τον αντκρίσω, με χαιρέτησε με ένα χασμουρητό τεραστίων διαστάσεων.

“Ουααααααααααααχχχχχχχχχχχχ!”. Έτριξε η γη και φύσηξε χασμουρητοάνεμος.

Ότι και να πει κανείς, είναι δείγμα ευγένειας να σέβεται κανείς την κουλτούρα σου, και να την χαιρετίζει με τέτοιο τρόπο. Ανταπέδωσα ευγενικά με ένα καλοφτιαγμένο χασμουρητό, που στριφογύριζε γύρω από τις φράσεις “Δεν πάνε να γαμηθούν τα φασισταριά του κερατά;” και “στερημένο παπαδαριό!”


Απάντησε με ένα χασμουρητό βαθύ και σοφό, που ξεκινούσε απαγγέλοντας “Urfurslaaaaaaaaaaaaaggg…” και τελείωνε με το μυστηριώδες όνομα “Θανασάκηηηηηηη…”.

Δεν μπορούσα παρά να απαντήσω με ένα καλοζυγισμένο και μουσικό χασμουρητορεφραίν, που βασιζόταν στην έννοια “Ελευθερία του λόγου και του χασμουρητού”.

Ένα χαμόγελο σχηματίστηκε στο τεράστιο πρόσωπό του. Οι συστάσεις των πολιτισμών τελείωσαν επιτυχώς. Του προσέφερα λικέρ κάκτου, αλλά μου είπε ότι δεν πίνει, αφού το ποτό (και τα ξενύχτια) είναι ο λόγος που εξαφανίστηκαν οι υπόλοιποι δεινόσαυροι, και αυτός έμαθε από τα λάθη τους.

“Ωραία”, του είπα. “Δεν πίνεις, δεν τρως κρέας. Σπαράγγια δεν έχει εδώ. Τι θέλεις να κάνουμε;”

“Να πάμε βόλτα με την Corvette”, μου απάντησε. “Στο Los Angeles, στο Hard Rock Cafe.”


Το αυτοκίνητο προσπερνούσε τρέχoντας τους αμμόλοφους. Ο άνεμος έκανε τα τρία κερατάκια του Urfurslaag να ανεμίζουν χαρούμενα.

“Αλήθεια, τι σημαίνει Urfurslaag?”, ρώτησα. “Είναι μια κραυγή των Vikings”, απάντησε. “Lazy Lizard τι σημαίνει;”, με ρώτησε με τη σειρά του. “Δεν έχω ιδέα”, απάντησα. Και ο δρόμος συνέχιζε αμείλικτος..

Από τα ηχεία του αυτοκινήτου ακουγόταν το “Today’s Lesson” και ο άνεμος σαν να ψιθύριζε κάτι.

“He says there oughta be some kind of law against us going down on the street.”, είπα..

“Ποιος το λέει;”, ρώτησε μπερδεμένος ο Urf.

“Ο αέρας”, απάντησα εγώ. “Mου τα ‘χει πρήξει από το πρωί”.








.