ο νίκος ο σπηλιάς θα ήταν καλύτερος με πιό καλή ενορχήστρωση με καλύτερη συνεργασία με τα backing vocals και αν έλεγε το τραγούδι σε άλλον τόνο πιο ψηλά.
Τι να πει κανεις για αυτα τα αριστουργήματα τέχνης ηχου φωνής και συναισθήματος. Ειναι κοσμήματα και τα δύο. Μπράβο που τα πόσταρες δεν χορτένει κανεις να τα ακούει. Συν τοις αλλοις αυτο δειχνει την ευαισθησία που έχεις για την τέχνη μέσο έκφρασης αγνότητα που την παρουσιάζεις συχνα πυκνά στο ιστολόγιο σου.
Ο Κέηβ το απογειώνει (και η εσκεμμένη ενορχήστρωση όπου τα λόγια του δεν "πατάνε" στα backin' vocals - ακόμη πιο πολύ.
Η Φλέρυ το λέει όπως έλεγε τα πάντα: με αισθαντική φλόγα και ένα πάθος που σπανίζει σε ΌΛΕΣ τις εποχές.
Για να απαντήσω και στο ερώτημά σου Ουρφ, νομίζω ότι στην προκειμένη το ίδιο το songwriting είναι το αριστούργημα. Ακριβώς γιατί επιτρέπει τόσο διαφορετικές προσεγγίσεις. προσωπικά μπορώ να ακούσω με την ίδι αευκολία και τα δυο κομμάτια και να πω "τι σπουδαίο κομμάτι" - ε , τι προβάλλει αυτή η φράση; Το ίδιο το τραγούδι!
Αποθεώνω nick cave γενικώς, αλλά προτιμώ να τον ακούω να ερμηνεύει μερικά κομμάτια που μοιάζει να γράφτηκαν ειδικά γι' αυτόν, όπως το stagger lee.
Το Suzanne είναι γραμμένο για γυναικείες φωνές, ας το παραδεκτούμε. Μόνο ο μεγάλος κατάφερε να το τραγουδήσει στο ξενοδοχείο, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία..
παρολο πυο η φωνη της φλερυ ειναι σαν κρυσταλο εγω επειδη εχω και μια αδυναμια στους αντρες θα ψηφισω νικ κειβ δαγκωτο!
ReplyDeleteτης νταντονάκη με βεβαιότητα είναι καλύτερο....
ReplyDeleteο νίκος ο σπηλιάς θα ήταν καλύτερος με πιό καλή ενορχήστρωση με καλύτερη συνεργασία με τα backing vocals και αν έλεγε το τραγούδι σε άλλον τόνο πιο ψηλά.
Φλέρυ, δαγγωτά!
ReplyDeleteΤι να πει κανεις για αυτα τα αριστουργήματα τέχνης ηχου φωνής και συναισθήματος. Ειναι κοσμήματα και τα δύο. Μπράβο που τα πόσταρες δεν χορτένει κανεις να τα ακούει. Συν τοις αλλοις αυτο δειχνει την ευαισθησία που έχεις για την τέχνη μέσο έκφρασης αγνότητα που την παρουσιάζεις συχνα πυκνά στο ιστολόγιο σου.
ReplyDeleteΚαλη σου μέρα urf:)
εκτος απο παραφορα τοπικιστες (φτου σας ρεμαλια..)η μια ειναι ηχογραφιση ε=σε στουντιο και η αλλα ειναι συναυλια..
ReplyDeleteκαι τι σημασία έχει αυτό ????
ReplyDelete(α παγενεαποδώ βρε τσόκαρο)
οχι και τσοκαρο τζιμι τσοου πεδιλακι θα το δεχτω..
ReplyDeleteμπαρδόν?
ReplyDeleteεισαι ασχετος αγορι μου και θελεις να μιλησεις και με την λολιτα για παπουτσια...αει κατσε στα αυγα σου
ReplyDeleteμα δεν μιλάω για γαμωπαπούτσια μιλάω για την γαμωτέχνη. Τα γαμωπαπούτσια που κολλάνε ?
ReplyDeleteμα και τα παπουτσια τεχνη ειναι!
ReplyDeleteδεν ειναι μονο πατικια...
Ο Κέηβ το απογειώνει (και η εσκεμμένη ενορχήστρωση όπου τα λόγια του δεν "πατάνε" στα backin' vocals - ακόμη πιο πολύ.
ReplyDeleteΗ Φλέρυ το λέει όπως έλεγε τα πάντα: με αισθαντική φλόγα και ένα πάθος που σπανίζει σε ΌΛΕΣ τις εποχές.
Για να απαντήσω και στο ερώτημά σου Ουρφ, νομίζω ότι στην προκειμένη το ίδιο το songwriting είναι το αριστούργημα. Ακριβώς γιατί επιτρέπει τόσο διαφορετικές προσεγγίσεις.
προσωπικά μπορώ να ακούσω με την ίδι αευκολία και τα δυο κομμάτια και να πω "τι σπουδαίο κομμάτι" - ε , τι προβάλλει αυτή η φράση; Το ίδιο το τραγούδι!
Με κλειστά μάτια Φλέρυ! :-)
ReplyDeleteΑποθεώνω nick cave γενικώς, αλλά προτιμώ να τον ακούω να ερμηνεύει μερικά κομμάτια που μοιάζει να γράφτηκαν ειδικά γι' αυτόν, όπως το stagger lee.
Το Suzanne είναι γραμμένο για γυναικείες φωνές, ας το παραδεκτούμε. Μόνο ο μεγάλος κατάφερε να το τραγουδήσει στο ξενοδοχείο, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία..
...μα φυσικα προτιμω το Leonard!
ReplyDelete(για το συγκεκριμενο ασμα)