Σκληρός κόσμος-Σκληρή τέχνη

.

"Το δυο χιλιάδες έξι που όλα είναι μουνί
Προτιμώ να σας ξυπνάω απ΄το να πουλάω φωνή"
ΤUS



"Helena"
Marco Evaristti

"Υπάρχει ένας ελέφαντας στο σαλόνι (παγκόσμια φτώχια)"
Banksy



"Camel VI, VII, VIII"
wood, steel, burlap, polyurethane, animal skin, wax, oil paint
Nancy Graves

Ζούμε σε δύσκολους καιρούς. Όχι μόνο λόγω της τεράστιας οικολογικής καταστροφής που μας απειλεί αλλά και λόγω των νέων δεδομένων του παγκόσμιου χωριού στο οποίο ζούμε πλέον.

Δεν ζούμε πια σε απενοχοποιημένες εποχές όπου μας ενδιέφερε η δική μας τύχη, άντε και της οικογένειας μας, άντε και της χώρας μας. Τώρα συμπολίτες μας είναι όλη η ανθρωπότητα. Τα ανθρώπινα δικαιώματα - μια κατάκτηση μόλις του προηγούμενου αιώνα- είναι κάτι που μας αφορά όλους και μας ενδιαφέρει να εφαρμόζονται σε όλο τον κόσμο, όχι μόνο στην χώρα μας.

Έννοιες όπως η παγκόσμια φτώχεια δεν υπήρχαν πριν λίγα χρόνια. Η ψαλίδα των ανισοτήτων έχει ανοίξει πρωτόγνωρα και ο αδίστακτος κόσμος των εταιριών έχει αρχίσει να δείχνει το φρικτό πρόσωπό του.

Μέσα σε αυτό το χάος οι καλλιτέχνες έχουν γνωρίσει μια πρωτοφανή απελευθέρωση. Ελεύθεροι πια από τα δεσμά της εκκλησίας ή την οικονομική εξάρτηση από μαικήνες μπορούν να αρθρώσουν ένα καινοφανή λόγο δίνοντας λογαριασμό μόνο στον εαυτό τους.

Ο καλλιτέχνης σήμερα έχει αρκετούς δρόμους να διαλέξει. Μπορεί να γίνει ένας ερημίτης όπου αδιαφορώντας για τα εγκόσμια να φτιάχνει μια ασύγχρονη προς την κοινωνία τέχνη που να αφορά μόνο τον εαυτό του.

Μπορεί να επιλέξει να γλύφει το κατεστημένο και να διεκδικήσει τα αγαθά που μπορεί να απολαύσει πουλώντας την συνείδησή του μαζί με τα έργα του.

Ή μπορεί να επιλέξει τον δυσκολότερο δρόμο, να κάνει μια συγχρονισμένη με την σκληρή κοινωνία μας, να κάνει μια τέχνη καθρέφτη της κοινωνίας μας. Αυτό που θα δείξει αυτός ο καθρέφτης θα είναι σχεδόν κατά κανόνα σκληρό και δυσάρεστο.

Τα μέσα που θα χρησιμοποιήσει οφείλουν να είναι συγχρονισμένα και αυτά με την κοινωνία αλλά και να μην αγνοούν τις ανακαλύψεις που έχει κάνει η τέχνη και η τεχνολογία μέχρι τώρα. Το πινέλο και ο καμβάς είναι πολύ γοητευτικά αλλά δύσκολα δικαιολογούν την ύπαρξη τους πλέον.

Μετά την εννοιολογική τέχνη όπου επέτρεψε κάθε μέσο αρκεί να εξυπηρετεί την έννοια, μόνο ναίφ καλλιτέχνες θα αυτοπεριορίζονταν στα παραδοσιακά μέσα. Έτσι η χρήση ζωντανών πλασμάτων, εκκρίσεων, ή και του ίδιου του σώματος του καλλιτέχνη είναι απολύτως νομιμοποιημένα από την καλλιτεχνική κοινότητα.

Η θεματολογία έχει απελευθερωθεί πλήρως και αυτή. Ένας καλλιτέχνης μπορεί να μιλάει για τα σκατά του ή για την παγκόσμια φτώχεια και να κάνει και στις δύο περιπτώσεις "υψηλή τέχνη".

Η κοινωνία μας όμως μέσα στην ακατάσχετη ηθικολογία της, την άγνοια ή την υποκρισία της θα προσπαθήσει να θέσει φραγμούς στα κακά παιδιά των καλλών τεχνών. Επική είναι η κοτσάνα του μέγιστου έλληνα λογοκριτή της τέχνης πως "η ελευθερία στην τέχνη περιορίζεται από τον νόμο και το κοινό γούστο"

Οι νόμοι και το κοινό γούστο μπορεί να προσπαθήσουν να περιορίσουν την τέχνη όπως με τις περιπτώσεις του Γκόγια και του Βαν Γκογκ αντίστοιχα αλλά οι καλλιτέχνες πάντα θα βρίσκουν τον τρόπο τους να σπάνε αυτά τα φράγματα.

Ευτυχώς.



Σημείωση:
Είναι καθοριστικής σημασίας ένα έργο να το δούμε και όχι να μας το περιγράψουν. Η περιγραφή ενός έργου είναι ένα άλλο έργο από μόνο του. "Το να μιλάς για ζωγραφική είναι σαν να χορεύεις για αρχιτεκτονική"Steve Martin

Σημείωση 2:
Οι τρεις εικόνες είναι τρεις διαφορετικές μορφές κακοποίησης ζώων για την τέχνη. Την τρίτη την παραθέτω διότι έχει χρησιμοποιηθεί δέρμα ζώων.

Update: Η Λολίτα μιλάει με τον Βάργκας...απίστευτο και όμως αληθινό!