Όυρφουρσλάαγκ ιν δε γουάιλντ

Αγαπητό και θα τολμούσα να πω λατρεμένο και κλινήρες κοινό μου.
Ξεκίνησα για το προγραματισμένο μου ταξίδι μου στην Αλαμπάμα με τον αρραβωνιαστικό μου τον γλυκό μου Τσούζει αλλά το αεροπλάνο έπεσε λίγο μετά την απογείωση σε ένα μικρό και αχαρτογράφητο νησί του αιγαίου. Για να καταλάβετε στο διπλανό νησί μένουν μόνο 4 αρχαιοφύλακες. Το νησί που πέσαμε λοιπόν ήταν κατάξερο και ερημωμένο και πλησιάζοντας προς την μόνη περιοχή που έδειχνε κατοικημένη μας τράβηξε το ενδιαφέρον μια πανάρχαια σκουριασμένη επιγραφή που έλεγε: "ΜΥΚΟΝΟΣ: ΤΟ ΝΗΣΙ ΟΠΟΥ ΚΑΘΕ ΑΝΤΡΑΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΖΗΣΕΙ ΣΑΝ ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ".
Αλλά φεύ!



Έτσι τώρα μπλογκάρω κάτω από εξαιρετικά αντίξοες συνθήκες φορώντας ένα κόκκινο αδιάβροχο από το Ρίτς Μπίτς και ένα ξώπλατο μαύρο φόρεμα, από το σπίτι ενός χωρικού στη χώρα του νησιού. Η κατάσταση είναι άθλια. Εχω συνδεθεί με ντάιαλ απ και ο υπολογιστής δεν έχει ούτε καν 4 πυρήνες. Η λουί κενζ καρέκλα που κάθομαι τρίζει ενώ έχω το πληκτρολόγιο στα αποτριχωμένα πόδια μου γιατί το δια χειρός Βαράγκη τραπέζι που ακουμπούσα, το κάψαμε για να ζεσταθούμε. Η CLK μερσεντές που μας πήγε να φάμε γαρίδες είχε πρόβλημα στο χερούλι της πόρτας, ενώ σε αυτό το χωριό σερβίρουν το σάκε σε -αν είναι δυνατόν!- θερμοκρασία δωματίου.
Τέλος πάντων, ας είναι καλά ο χωρικός που μας φιλοξενεί, καλοσύνη του του ανθρώπου, δεν χρώσταγε και τίποτα, έτσι δεν του παραπονέθηκα που δεν είχε ένα chardonne της ανθρωπιάς στην κάβα του.
Ετσι καλή μου Συκιά, αντι να βλέπουμε μαζί τον επιμπάφιο να περνά στην γραφική Αλαμπάμα βρίσκομαι καθισμένος δίπλα στο παραθύρι του χωριατόσπιτου αυτού και σκουπίζω ένα δάκρυ στο, φωτισμένο από τα νέον του Πιέρος, πρόσωπό μου.
Σνίφ.