ΓΙΑΤΙ ΑΓΑΠΩ ΤΟΥΣ ΜΠΑΤΣΟΥΣ - παρτ έι

Έχω την εντύπωση πως κανένας διανοούμενος, κανένας άνθρωπος του πνεύματος, κανείς που να ξέρει γραφή και ανάγνωση τέλος πάντων, δεν έχει εξετάσει το ζήτημα «μπάτσος» με τρυφερότητα, με ευαισθησία, με αγάπη, σεβασμό και κατανόηση. Έρχομαι λοιπόν εγώ, ο Ούρφουρσλαάγκ, να καλύψω αυτό το ανατριχιαστικό κενό που μας φοβίζει και μας αποπροσανατολίζει.

Προσωπικά έχω φάει πολύ ξύλο από τους μπάτσους διαφόρων ειδών (ομάδα Ζ, ματατζήδες, πληρώματα περιπολικών κ.α.), και επιπλέον πιστεύω πως το έχω φάει αναίτια (η μαύρη αλήθεια είναι πως ουδέποτε άσκησα φυσική βία σε μπάτσο). Τέλος, δεν μπορώ να θυμηθώ να έχω ασκήσει λεκτική βία σε μπάτσο -παρά μόνο διανοητικό έλεγχο. Αντιθέτως έχω απολαύσει μια τεράστια γκάμα από βρισιές, απειλές (κυρίως σεξουαλικές), κατάρες και εκβιασμούς με κύριο αντικείμενο εμένα, αλλά και τους συγγενείς μου, τους προγόνους μου, ακόμα και τα αγέννητα παιδιά μου.

Συνυπολογίζοντας και μια σειρά από άλλες μορφές βασανιστηρίων, όπως τρεξίματα στα κεντρικά, δακτυλικά αποτυπώματα, νύχτες σε κρατητήρια κ.α., νομίζω πως αρκούν για να αναπτύξω ένα τυφλό μίσος για τους μπάτσους, αλλά και μια έντονη μπατσοφοβία, πράγμα εξαιρετικά παράξενο μια που οι άντρες είναι θαρραλέοι -δυστυχώς εγώ έχω φαντασία.
Έτσι, λοιπόν, βάσει των βιωμάτων μου ανέπτυξα μια (ίσως διαταραγμένη –δηλαδή αποκλίνουσα) οπτική, στην οποία οι μπάτσοι είναι κάτι σαν τα σκατά των σκύλων στα πεζοδρόμια. Δε γίνεται να μην περπατάμε στο πεζοδρόμιο από φόβο μήπως τα πατήσουμε, αλλά αν είμαστε λίγο προσεκτικοί ακόμα και τη νύχτα μπορούμε να τα αποφύγουμε, όπως επίσης και τις λάσπες...
Αλλά...

(συνεχίζεται)